Het denken en de praktijk van de missionaire kerk in de laatste halve eeuw is sterk gevorm door Lesslie Newbigin, zendeling en bisschop in India, missioloog en evangelist in Engeland, en auteur van boeken zoals Foolishness to the Greeks en The Gospel in a Pluralist Society. Stephen White schreef in Plough Magazine een portret van Newbigin: “The Gospel Is Public Truth”. In dit artikel delen we enkele citaten uit dit portret.
Getuige van Christus
Newbigin kwam naar India om het land te veranderen. Maar India veranderde hém: van een drager van het christendom tot een getuige van Christus, van iemand die het evangelie als westerse wijsheid verkondigde tot iemand die leerde het evangelie voor zichzelf te laten spreken in een andere taal.
Hermeneutiek van het evangelie
Zijn theologie werd niet gevormd in universiteitszalen, maar in gebedsbijeenkomsten, openluchtdoopceremonies en pastorale bezoeken. Volgens Newbigin functioneert het evangelie niet als een externe kracht die aan een samenleving wordt opgedrongen, maar werkt het organisch van binnenuit, nestelt het zich in een cultuur om transformatie teweeg te brengen. Het was in deze smeltkroes dat een van zijn meest blijvende inzichten ontstond: de kerk zelf is de hermeneutiek van het evangelie. Dit betekent dat de kerk het teken, het instrument en de voorproef van het koninkrijk is.
Geloof privé
Hij begon met hernieuwde urgentie te schrijven en lezingen te geven. In The Gospel in a Pluralist Society (1989) riep hij de kerk in het Westen op om haar identiteit als missionaire gemeenschap binnen haar eigen cultuur te herwinnen. Volgens Newbigin is het niet de roeping van de kerk om zichzelf te presenteren als één aantrekkelijk alternatief te midden van talloze mogelijkheden. In plaats daarvan is het haar doel om te getuigen van de waarheid die belichaamd is in Jezus Christus. Het Westen, zo beweerde hij, was niet minder religieus geworden; het had een nieuwe reeks doctrines, autoriteiten en morele codes aangenomen. De Verlichting had, ondanks al haar vooruitgang, een nieuw soort orthodoxie opgelegd – een waarin waarheid wetenschappelijk moest zijn, waarde subjectief en geloof privé moest blijven. Dit was geen religieuze neutraliteit. Het was een wereldbeeld met eigen absolute aanspraken – alleen deden deze aanspraken zich voor als rede.
Kruisvormige liefde
Tegen het einde van zijn leven stelde Newbigin een vraag die nog steeds relevant is: Kan het Westen zich bekeren? Het antwoord was niet gegarandeerd. De westerse cultuur was comfortabel, zelfvoorzienend en moreel verward geworden. Toch geloofde hij ook in een God die de doden opwekt. Bekering, zo betoogde hij, zou niet plaatsvinden door dwang, slimme marketing of nostalgie. Het zou gebeuren door kruisvormige liefde – liefde die lijdt, liefde die vergeeft, liefde die uitnodigt. Het zou gebeuren wanneer de kerk ophield indrukwekkend te willen zijn en in plaats daarvan trouw begon te zijn.
Trouw kerk zijn
Newbigin stierf in 1998, net toen de westerse kerk zich begon te realiseren hoe ernstig de crisis was die hij decennia eerder had gesignaleerd. Zijn invloed neemt alleen maar toe. Theologen uit verschillende tradities – gereformeerd, anglicaans, anabaptistisch, katholiek en orthodox – zijn beïnvloed door zijn werk. Denkers als N. T. Wright, Timothy Keller en Stanley Hauerwas zijn allemaal gevormd door Newbigins inzichten. Zijn grootste impact zal echter wellicht niet in academische kringen voelbaar zijn, maar in kleine gemeenten die ervoor hebben gekozen om opnieuw te omarmen wat het betekent om kerk te zijn: niet glamoureus of machtig, maar trouw.
Plough Quarterly is a magazine of stories, ideas, and culture to inspire faith and action. Bold, hope-filled, and down-to-earth, it features thought-provoking articles, commentary, interviews, short fiction, book reviews, poetry and art.