“Israël is een ongemakkelijk thema geworden, ook in de kerken, waar veel mensen van denken: ‘nu maar even niet’. En toch staat ook dit jaar de Israëlzondag weer op de kerkelijke kalender. Waarom doet de kerk dat?” Op de site van de Protestantse Kerk schreef Bart Wallet, hoogleraar Joodse studies, een artikel over de herkomst van Israëlzondag en over de vraag hoe daar wijs mee om te gaan in tijden van spanning.
Veel protestantse kerken geven jaarlijks op de eerste zondag van oktober aandacht aan Israëlzondag. Dat gebeurt sinds 1949, onder druk van de Sjoa en de oprichting van de staat Israël. Dat onze verhouding tot Israël ook repercussies heeft voor onze relaties wereldwijd bleek ook toen al: “De Nederlandse regering was heel laat met de erkenning van Israël uit angst om de goeddeels islamitische bevolking van Indonesië niet nog meer redenen te geven om het verband met Nederland te verbreken.”
“Hoe moet in 2025 in een gepolariseerde samenleving, waarin het woord Israël door velen wordt vermeden, Israëlzondag gehouden worden?” Wallet geeft in zijn artikel drie handreikingen. Hij besluit: “Israëlzondag anno 2025 is niet in de eerste plaats de plek om de situatie in het Midden-Oosten van politiek commentaar te voorzien, maar om in gehoorzaamheid de Schriften te openen en daarbij te leren van de joodse traditie als gesprekspartner. In die luisterhouding kan het Woord aan het woord komen en kan onverwacht licht vallen op onze eigen tijd.”