Nadat ik in de maand mei mocht lesgeven aan de universiteit in Kampen, sta ik nu in Seremban, Maleisië, voor de klas. Het Seminari Teologi Malaysia organiseert, in samenwerking met kerken en zendingsorganisaties in Azië, een cursus voor mensen die werkzaam zijn in kerk en zending in Azië.
De 25 deelnemers komen uit 10 verschillende landen: Nepal, Pakistan, India, Myanmar, Sri Lanka, Maleisië, Brunei, Indonesië, Vietnam en de Filipijnen. Daarbij blijkt ook nog dat de mensen uit India uit heel verschillende gebieden komen. Het is nogal een verschil of iemand uit Zuid-India, bijvoorbeeld uit de staat Kerala, of uit Centraal-Noord India komt, bijvoorbeeld de staat Odisha. Waar in het ene gebied men vrijuit christen kan zijn is dat in het andere gebied verre van makkelijk. We horen van gemeenschappen die elke keer in een ander huis bij elkaar komen, om zo niet de achterdocht van de omgeving te wekken en een aanval te riskeren.
De hele maand juni heb ik het voorrecht om met al deze mensen op te trekken en een module les te geven over Gospel, Culture and Integral Mission. Natuurlijk zal ik met toewijding en passie lesgeven. Natuurlijk zal ik met al mijn inzet communiceren wat ik heb voorbereid aan lesonderwerpen en inhoud. Maar het is mij ook duidelijk dat een belangrijk deel van de waarde van deze cursus de interculturele interactie is. Samen leren we, juist vanwege alle verschillen die er bestaan tussen ons.
We leren van elkaar in het gesprek, als we samen nadenken over wat ons wordt aangeboden in de literatuur en lessen. We leren samen tijdens het eten en in de pauzes, als het gesprek verder gaat, maar nu buiten het klaslokaal. Juist in deze gesprekken merk ik dat de eigen situatie op een meer materiële manier meeklinkt en bijdraagt aan het gesprek. De eigen gemeenschap, eigen kinderen, eigen vreugdes en zorgen komen dan ook ter sprake en klinken mee in wat we samen leren. En we leren samen tijdens de momenten van ontspanning, het doen van de was, het doen van boodschappen. We leren van leven met elkaar. En dat leren omvat dan ook ons hele leven. Misschien is het daarom beter om te zeggen dat we geraakt en gevormd worden. Samen ontdekken we en samen groeien we naar nieuwe (levens)wijsheid.
Wat zou ik de studenten in Nederland ook zo’n interculturele vorm van leren gunnen. Zou het ook in Nederland mogelijk zijn om niet alleen over de ander te leren, en over de gedachten van een ander, maar samen met de ander – als poort naar levenswijsheid?
Berdine van den Toren-Lekkerkerker, directeur Nederlandse Zendingsraad