NZR-voorzitter Willem van ’t Spijker neemt deze dagen deel aan de Algemene Assemblee van de Wereldraad van Kerken in Karlsruhe. Dit blog schreef hij voor de achterblijvers in Nederland. Binnenkort volgt er nog een uitgebreider verslag omtrent de reflecties op missie tijdens de Assemblee.
Na ruim 50 jaar is er weer een Assemblee van de Wereldraad in Europa. Natuurlijk niet voor niets in Karlsruhe. Die stad heeft een grote rol gespeeld in het verzoeningsproces dat na WO2 op gang kwam, juist ook in Duitsland.
Vandaag ligt de focus ook op Europa. De aandacht lijkt dan opgeëist te worden door de oorlog in Oekraïne. Vanzelfsprekend krijgt dat de nodige aandacht. En het is bijzonder om te zien hoe hier gebeurt wat ergens anders niet lijkt te kunnen: gelovigen uit Rusland en uit Oekraïne komen samen in dezelfde ruimten, eten aan dezelfde tafels, zingen uit dezelfde liederenbundel, bidden tot de ene Heer.
Maar als de focus op Europa ligt, kan het niet alleen gaan om de gruwelijke oorlog die sinds 24 februari aan de gang is.
Diep raakt mij het Psalmengebed van deze morgen, naar Psalm 120. Roep ik in mijn nood tot de HEER, Hij geeft mij antwoord. Bevrijd mijn ziel, HEER. We zingen in het Engels: In my distress I cry to you, O God, that you may answer me: deliver me, O God.
De distress wordt ingevuld:
I have not resembled Abel’s righteousness nor offered you acceptable gifts.
I haven‘t brought you divine actions, a pure sacrifice, or an unblemished life.
Like Cain, I have offered you foul deeds, defective sacrifice and a useless life.
Daarbij kun je nog wel droge ogen houden.
Maar het gebed gaat verder:
I have seen your children seeking safety and peace, yet I have not heard their plea.
I have built walls and camps and offered no hospitality,
and I have left my siblings to die and starve outside.
Op een bepaald moment houdt de muziek op. Op het scherm komt een figuur met een oranje zwemvest om. Aan haar bewegingen is te zien dat ze zwemt. Het laatste stukje tot de kust van Europa. Is het bij Lesbos? Is het bij Lampedusa? Ze komt voorzichtig aan land. Schrikt van dingen die ze ziet. Hoe gaan de mensen haar begroeten? Gaan ze haar überhaupt begroeten, of wordt ze teruggestuurd naar zee?
Ook dat is Europa. Ja, de oorlog in de Oekraïne is een groot probleem. Een groot gevaar voor de wereld. Daarom is het goed dat Oekraïners en Russen elkaar hier in Karlsruhe kunnen ontmoeten. Maar geven we in dat Europa ook onze siblings uit de rest van de wereld een veilige plaats?
Afbeelding: Dubose/WCC