Nederland is verrijkt door christenen uit andere culturen. We realiseren ons meer en meer dat we deel zijn van een kerk wereldwijd. Ontmoeting blijft echter gemakkelijk aan de oppervlakte. We spreken over het leren van elkaar vanuit de diversiteit, maar zijn de verschillen niet te groot hiervoor? Bedoelen we wel hetzelfde als we dezelfde woorden spreken?
In een workshop tijdens de conventie van de Charismatische Werkgemeenschap mocht ik (Berdine) hierover nadenken samen met een groep deelnemers. We deden dit rond het thema Schaamte en Eer.
In een Westerse context wordt heil vaak omschreven in termen van het individu met het oog op schuld en recht en het herstel van relaties met God, elkaar en de schepping. De Bijbel is geschreven in een context waar meer nadruk ligt op de gemeenschap, waarin het individu begrepen wordt in het kader van die gemeenschap en de daaruit voortvloeiende relaties. In het dagelijkse leven van die gemeenschappen nemen schaamte en eer een grote plaats in. Dit heeft ook gevolgen voor het verstaan van heil.
Samen hebben we 1 Petrus 2 gelezen vanuit het perspectief van schaamte en eer en ons afgevraagd in hoeverre dat perspectief ook in onze huidige Nederlandse context nieuw licht kan werpen op de betekenis van het Evangelie voor het dagelijkse leven.
Het was helder dat we niet één op één vergelijkingen kunnen maken. De relatie tussen gemeenschap en individu zal nooit hetzelfde worden als die van de Bijbelse context, of de context van onze broeders en zusters in Afrika of Azië.
Het werd ook helder dat, als we werkelijk open staan en luisteren naar elkaar, we nieuwe dimensies kunnen ontdekken die verder gaan dan een rationeel begrijpen. Dat kan ons raken en vormen, op een manier die zowel passend als verrassend is voor ons dagelijks leven.