Influisteringen van de Geest
Toen ik als tiener voor het eerst schuchter een pinkstergemeente binnenstapte, voelde ik twee dingen. Aan de ene kant diepe bewondering voor de ongedwongen, oprechte omgang met God. Aan de andere kant vervreemding, omdat ik maar moeilijk mee kon komen in die ongedwongenheid. Sinds die zondagmorgen heb ik de pinksterkerken beter leren kennen. Ik heb met pinkstermensen opgetrokken, gezongen, gebeden. De tweeledigheid in mijn gevoel is niet verdwenen, maar ik heb toch gemerkt dat ik met pinksterchristenen veel deel, niet in het minst op missionair vlak.
In deze TussenRuimte gaan auteurs uit de klassieke kerken en auteurs uit de pinksterkerken een gesprek aan, met name over missie. Er komen gevoelige onderwerpen aan bod. Wat zijn de wegen van de Geest in deze tijd? Welke influisteringen zijn van de Geest en welke niet? Er wordt wederzijdse waardering uitgesproken, maar ook wederzijdse kritiek – en zelfkritiek. We hopen dat deze artikelen zullen bijdragen tot beter begrip en een diepere waardering binnen de ene, wereldwijde kerk.
Nergens is de Pinksterbeweging zo groot en invloedrijk als in Latijns-Amerika. Daar staat de ontmoeting tussen pinkster en klassiek vaak op scherp. We hebben er daarom naar gestreefd christenen uit die regio aan het woord te laten.
Onder ‘klassieke kerken’ rekenen we in dit nummer de rooms-katholieke, de protestantse, de orthodoxe en de evangelische kerken. Ook de term ‘pinksterkerken’ vatten we heel ruim op, ons bewust van de schakeringen en de interne discussies in de (neo-)pentecostale wereld.
– Wilbert van Saane, hoofdredacteur