Geef vrede, Heer, geef vrede,
de wereld wil slechts strijd …
(Gezang 285, Liedboek voor de Kerken)
Kijkend naar wat er in de wereld gebeurt kunnen we dit lied van harte meezingen. Oorlog in Oekraïne, geweld in het Midden-Oosten en in Afrika, aanslagen in Europa. Daarnaast zijn er nog zoveel andere plaatsen op de wereld waar mensen gebukt gaan onder geweld.
Onlangs sprak ik enkele pastors uit Oekraïne. De een had met zijn gezin met jonge kinderen moeten vluchten uit Oost-Oekraïne. Hij was God dankbaar dat ze veilig waren, maar had veel verdriet over de doden die gevallen waren (ook in zijn kerkverband) en de vele gemeenten die verwoest waren. Een ander vertelde over de moeilijke keuzes waar christenen nu voor komen te staan. Zolang er vrede was, was het makkelijk om over geweldloosheid en vergeving te spreken. Maar nu? Moet je je afzijdig houden van geweld of toch je volk, en dus ook de militairen, steunen? Hoe kan het dat twee christelijke landen nu tegenover elkaar staan? Oekraïense en Russische christenen zijn toch broeders en zusters, maar waarom lijkt er nu geen onderling begrip meer te zijn?
In dit nummer TussenRuimte komen dit soort prangende vragen aan de orde. Vanuit verschillende oogpunten en landen wordt het thema ‘Geweld en de kerk’ belicht. Ook hebben we mensen uit andere religies gevraagd om hun visie te geven. We hopen dat deze TussenRuimte bijdraagt aan de verdere doordenking van dit complexe en actuele thema.
— Foka van de Beek, hoofdredacteur van TussenRuimte