REDACTIONEEL
Ooit was ik zelf een immigrant in een Oost-Europees land. Ik kwam er voor studie en werk. In het begin verstond ik de taal niet, ik begreep de wetten niet en moest allerlei onbegrijpelijke documenten verzamelen voor een verblijfsvergunning. Na vijf jaar kwam ik er achter dat ik een bepaalde jaarlijkse belasting, waarvan ik het bestaan niet wist, niet betaald had.
Het maakte dat ik me in zekere zin vogelvrij voelde, ook al had ik een Nederlands paspoort, een ambassade en veel
lokale vrienden achter me. Op andere momenten voelde ik me juist gesterkt door mijn kennis van bepaalde (Europese) wetten en stond ik op mijn rechten, tot wanhoop van de lokale ambtenaren. Meestal trok ik overigens aan het kortste eind: als een ambtenaar niet meewerkt, bereik je als buitenlander niet veel.
De woorden van Psalm 146:9a kregen in die jaren veel betekenis voor me: ‘De HERE behoedt de vreemdelingen’ (NBG 1951). Op mensen kun je vaak niet bouwen, maar God beschermt de vreemdelingen. De Bijbel staat er vol van, en roept ook op tot zorg voor vreemdelingen. Het land waar ik woonde liep intussen leeg: jongeren konden de armoede, het gebrek aan perspectief en de corruptie niet meer aan. Deze ervaringen bepalen mijn kijk op de ‘grenzen van Europa’. Ik kan me voorstellen dat mensen naar een beter land willen, ik weet dat migrant zijn onzekerheid geeft en ik geloof dat God zorgt voor vreemdelingen. Angst voor vreemdelingen heb ik dus niet, wel begrip voor iedereen die op zoek gaat naar een betere plek. Want waarom heb ik het recht in rijkdom en veiligheid te leven en zij niet? Terug in Nederland zie ik echter ook de zorg en de angst bij landgenoten die niet goed weten wat je kunt verwachten van een toestroom van vluchtelingen en soms bang zijn om God, vrijheid en veiligheid kwijt te raken tussen mensen met een ander geloof en een andere cultuur. Grenzen trekken en grenzen doorbreken. We zien het allebei gebeuren, ook onder christenen, vanuit de overtuiging zo het goede te doen. Deze TussenRuimte is daar een afspiegeling van.
— Foka van de Beek, hoofdredacteur van TussenRuimte