Is er een wooncrisis?
Huisvesting is een mensenrecht. Daar zal iedereen het over eens zijn. De realiteit is echter dat dit recht voor een groot deel van de wereldbevolking een illusie is. Zelfs in ons eigen land spreekt het niet vanzelf. De sociale huursector wordt door politieke keuzes steeds kleiner, de huur- en koopprijzen van woningen zijn omhoog geschoten. Goede en betaalbare huisvesting is voor grote groepen mensen buiten bereik geraakt.
Is dat een crisis? Een crisis is meestal een snel opgekomen probleem, dat na verloop van tijd weer verdwijnt. Zo bezien is wat wij wooncrisis noemen, vooral een probleem voor de middenklasse. Dat zegt Jakob Wedemeijer, tot voor kort wethouder voor huisvesting in Amsterdam. Het arme deel van de
bevolking ervaart al decennialang dat een goede woning onbereikbaar is.
Wereldwijd zien we dat de armste mensen meestal op de gevaarlijkste plekken wonen. Een aardverschuiving, een overstroming: ze teisteren zelden rijke buurten. Meestal wonen de allerarmsten op de plekken die daar gevoelig voor zijn. Hebben we er als christenen een antwoord op? In Nepal hebben lutherse hulporganisaties na de aardbeving van 2014 een groot herbouwprogramma uitgevoerd, waarbij de bevolking nauw betrokken werd, en waarbij meewerken aan corruptie principieel uitgesloten werd. Het ging niet snel, maar het resultaat houdt veel meer in dan alleen de gebouwde huizen.
Vanuit de Bijbel wordt ons gastvrijheid aangereikt als cruciaal gebod. Wie geen gastvrijheid biedt, staat een zwaar oordeel te wachten.
Crisis, in zijn oorspronkelijke betekenis, is een beslismoment, een moment waarop we moeten besluiten welke kant we opgaan. Doen we de wil van God, of laten we ons leiden door begeerte, onverschilligheid, politieke spelletjes of verouderde tradities? Zo bezien hebben we wel degelijk een wooncrisis.
— Tom Boesten en Praxedis Bouwman, themaredactie